Hoewel het onderzoek een beperkt oppervlak besloeg, heeft het toch waardevolle informatie opgeleverd. Allereerst is aangetoond dat de bewoning uit de midden-ijzertijd, waar al tijdens het onderzoek in 2009 sporen en structuren van zijn gevonden, zich in ieder geval deels naar het westen heeft uitgestrekt. De spoordichtheid was echter beperkt zodat vooralsnog vermoed wordt dat de bijbehorende boerderij zich ergens ten noordoosten van het onderzochte gebied heeft bevonden. Naar het westen toe loopt het terrein fors omlaag in een natte depressie en in het zuiden van werkput 2 aan de Bevrijdingslaan zijn geen ijzertijdsporen en scherven meer aangetroffen. Een nog zuidelijker ligging is uitgesloten omdat tijdens de opgraving aan de Klaprooslaan in 2013 weliswaar prehistorische resten gevonden zijn maar deze waren met zekerheid enkele eeuwen jonger. Wellicht gaat het om een jongere fase van hetzelfde erf.
Ook voor de middeleeuwse bewoning is er sprake geweest van een belangrijke aanvulling. Op voorhand bestond de hoop dat het hoofdgebouw, behorende bij het in 2009 gevonden oostelijke deel van een 12e eeuws erf, zou worden aangetroffen. Iets noordwestelijker was in 2004 al een waterput uit 1101 van dit erf gevonden. Hoewel er in het noordelijke deel van de opgraving een cluster paalkuilen uit de volle middeleeuwen is gevonden, is het lastig om er de structuur van een boerderij in te herkennen. Daarvoor is de opgraving te smal en dat werd versterkt door de aanwezigheid van de oude rioolverstoring. De clustering van sporen maakt het wel waarschijnlijk dat we ons midden in een gebouwstructuur bevinden. De in de sporen aangetroffen scherven dateren uit de 12e eeuw en dat sluit goed aan bij de datering van het erf. De zuidelijke begrenzing van het erf is ook aangetoond. De westelijke begrenzing van het erf wordt gevormd door de laagte van de Verzetslaan. De resten van het 12e-eeuwse erf zullen dus nog tussen de Bevrijdngslaan en de opgraving van 2009 bevinden en onder de huispercelen aan de westzijde van de Bevrijdingslaan.
Ook zijn enkele laatmiddeleeuwse en jongere greppels gevonden. Voor een deel sluiten deze aan op eerder gevonden greppels. Het te reconstrueren greppelsysteem past deels in de perceleringsstructuur van het kadastrale minuutplan van 1832 en de aanleg van de oudste perceelsgreppels is terug te voeren op de 12e eeuw. Pas bij het bouwrijp maken van het gebied in de jaren vijftig van de 20ste eeuw verdween deze oude landinrichting definitief.
De enige vorm van bewoningsactiviteit ter plaatse na de 12e eeuw is een 19eeeuwse afvalkuil. Op de kadastrale minuut van 1832 en op jongere 19e-eeuwse kaarten is er geen bebouwing ter plaatse geweest. De kuil kan goed behoord hebben bij erf De Scheurkamp dat een aantal percelen op de onderzoekslocatie in gebruik had.
Tot slot kan in algemene zin geconcludeerd worden dat archeologisch onderzoek in het kader van rioolvervangingen wel degelijk zinvol is. In tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht is de bodemverstoring door oude riolen beperkt en is de archeologische potentie van een straatcunet groot. Zeker als de verkregen gegevens in te passen zijn in het kader van eerder onderzoek in de directe omgeving.
