In opdracht van N.V. Nederlandse Gasunie heeft RAAP Archeologisch Adviesbureau in 2009 een inventariserend veldonderzoek in de vorm van proefsleuven met een doorstart naar een opgraving uitgevoerd op de vindplaats Duiven-De Hummel in de gemeente Duiven.
Door de opgraving van het aardgastransportleidingtracé ter hoogte van Duiven-De Hummel kon de geschiedenis van de bewoning op dit deel van het rivierduin worden onderzocht. Het grootste deel van deze natuurlijke verhoging in het landschap ligt echter ten zuiden van de Kerkstraat. De kern van de natuurlijke verhoging bestaat uit een in de laatste ijstijd opgestoven duin, waarvan de flank door kleiafzettingen van de Rijn is afgedekt.
Binnen de grenzen van de opgraving wijzen de grondsporen en vondsten vrijwel uitsluitend op bewoning van (dit deel van) het duin vanaf de Midden Bronstijd. Uit het pollenonderzoek wordt duidelijk dat al veel eerder in de directe omgeving aan landbouw werd gedaan. Een absolute datering plaatst de menselijke aanwezigheid in de Vroege of Midden Bronstijd. De enige grondsporen uit deze periode zijn enkele kuilen langs de noordwestzijde van het duin en mogelijke spitbanen. De meeste nederzettingsresten worden gedateerd in de periode Midden IJzertijd-Vroeg Romeinse tijd. De grootste concentratie sporen maakt deel uit van een nederzettingsterrein op het duin, dat vermoedelijk bestaat uit een of enkele boerderijen. De zuidoostelijke flank wordt gebruikt voor de watervoorziening (waterkuil) en watergerelateerde activiteiten zoals vissen. Het lijkt erop dat de activiteiten op en langs het duin (binnen de opgraving) na de Late IJzertijd of Vroeg Romeinse tijd sterk afnamen. Dit blijkt niet alleen uit het ontbreken van vondsten en grondsporen van na de Vroeg Romeinse tijd, maar ook uit het pollenspectrum. Er wordt verondersteld dat het duin vrijwel geheel bebost raakt. In een laklaag wijzen enkele rogge- en gerst-pollen op activiteiten in de Vroege Middeleeuwen. Archeologische resten blijven beperkt tot één scherf vroeg-middeleeuws aardewerk. De bewoning van het duin in de Late Middeleeuwen (buiten de grenzen van de opgraving) blijkt niet alleen uit de verspreiding van het aardewerk in de bovenste lagen van de opgraving op het duin, maar ook uit het pollenspectrum.
