Bij de archeologische begeleiding van graafwerkzaamheden ten behoeve van de aanleg van riolering en een waterberging op en rond het nieuwe Liefkensplein te Winschoten zijn sporen uit de Nieuwe tijd blootgelegd. De ondergrond bestaat uit een dek van Dollardklei, dat in de 15e tot vroege 16e eeuw is afgezet over oudere afzettingen van venige klei. Met de aanleg van de waterberging in het westen van het plangebied is een deel van de vestinggracht uit de 17e eeuw opnieuw uitgegraven dat rond het bastion ’t Hooge lag en vóór het zuidelijk aangrenzende gedeelte van de courtinewal. Naar aanleiding van de resultaten van een drietal aanvullende zoeksleuven om de exacte ligging van de gracht te bepalen is de waterberging verbreed ten opzichte van het oorspronkelijke aanlegplan. De oorspronkelijke gracht was tien tot twaalf meter breed en ten opzichte van het toenmalige maaiveld twee meter diep. De gracht lijkt tot in de 18e eeuw en kort voor de demping open gehouden en opgeschoond te zijn. Tussen 1710 en de tweede helft van de 18e eeuw moet de gracht gedempt zijn. Het vondstmateriaal uit de grachtbodem en de dempingsgrond bestaat voornamelijk uit gewoon gebruiksaardewerk en glas, enkele houtobjecten en een relatief grote hoeveelheid metaalobjecten zonder aantoonbaar verband met militaire activiteiten.
Tegen de voet van de face van het bastion is op de bodem van de gracht een horizontaal raamwerk van berkenstammen aangetroffen dat aan de grachtzijde met palen in de ondergrond is verankerd, vermoedelijk om gronddruk vanuit het bastion op een instabiele venige ondergrond op te vangen. De houtconstructie is gedeeltelijk in situ in de bodem behouden.

In grote delen van het plangebied, met name onder de nieuwe parkeerplaats, is de bodem in de later 20e eeuw verstoord tot in de C-horizont, waarin alleen diepere sporen bewaard gebleven zijn. Aan de oostzijde van het plangebied is in de Venne het restant van vermoedelijk een drenkkuil aangetroffen met laat-middeleeuws kogelpotaardewerk. Verder zijn onder de parkeerplaats en in de waterberging diverse sloten aangesneden, waarvan een deel tot een ouder verkavelingssysteem uit de Nieuwe tijd lijkt te hebben behoord dat in de late 18e eeuw plaats gemaakt heeft voor de in 1823 vastgelegde verkaveling van voornamelijk tuinpercelen. Van de bebouwing uit de late 19e en 20e eeuw zijn voornamelijk waterputten aangetroffen en zeer spaarzame muurresten.